Ik hoorde niet de tijd, de grote dode tijd door zijn zinnen ruisen – zijn Loire-zinnen, zijn Mississippi-zinnen, zijn grammaticale Congostromen en syntactische Nijldelta’s, zwanger van bezinksel.

Het leven is simpel. Het is de vaat doen. Een mens maakt borden vuil, wast ze schoon, wrijft ze droog, bergt ze weg en haalt ze weer uit de kast, maakt ze vuil, wast ze schoon, wrijft ze droog, bergt ze weg en haalt ze weer uit de kast, en op een dag valt de hele stapel uit je handen.

Vooral ‘s zomers, wanneer het heet is en er weer onweer dreigt, wanneer de lucht haast te drinken valt en Lize Marke in een wolk van vlokken zingt:, ‘Ik wil geen chocola, ik wil een man,’ bemiddelen de geesten tussen hemel en aarde.

Zijn leven lang is hij een adolescent gebleven, een jochie dat me met de jaren in onbewaakte momenten steeds perplexer kon aanstaren vanuit dat oude lichaam, waarin het leek opgesloten te zitten als een reiziger in een trein die tot diens ontzetting de verwachte bestemming voorbij rijdt.

(...) een imposante dame (...) en een zwijgzame, magere man, die zich tot haar leek te verhouden als een vlaggenmast tot de vlag (...)

(...) de lange lange processies van populieren, de stammen en kruinen schuin met de wind meegevend als een optocht van blinden die blinden leiden, en de verlegen dorpen die tegen de kerktorens aan kropen als biggen die tepels van hun moeder zoeken.

(...) het sjaaltje dat de gemankeerde non in haar verried, net als haar buik, de buik van een maagd op het paneel van Memlinc; appelvormig, opbollend, alsof haar huid, haar vliezen, haar darmen geen baarmoeder omhulden maar een gebalde vuist.

We dragen allemaal al onze leeftijden met ons mee, van bij het begin. Ze slapen in ons binnenste en of ze zich ooit zullen ontpoppen of gedoemd blijken als ongeboren kinderen met ons weefsel te vergaan, weet niemand.

Ik ben maar een huls die de versmelting van brij met brij in de weg staat.